“Beloofd is beloofd…”

Laatste dienst ‘Wilhelminakerk’ Soest met publicatie gedenkboek.

Op zondag 31 januari 2021 werd in de protestantse, voormalig gereformeerde, Wilhelminakerk te Soest de laatste dienst gehouden, die samenviel met het afscheid van haar predikant, ds. W. Kievit.

Een overzicht van de kerkzaal.

De online-kerkdienst in corona-opstelling begon om 10 uur en werd door ds. W. Kievit geleid. Het orgel werd bespeeld door Gert Muts. De uitgekozen liederen werden via t.v.-opnames ten gehore gebracht, terwijl de tekst van de liederen d.m.v. de beamer geprojecteerd werd. De dienst ving aan met psalm 105 de verzen 1, 2 en 3 (‘Looft God de Heer, en laat ons blijde Zijn glorierijke naam belijden’).

‘Beloofd is beloofd’.

“Beloofd is beloofd. In dat vertrouwen zijn we hier bijeen, omdat U ons liefheeft, omdat U met ons een donkere weg gaat, maar altijd uw belofte aan de horizon staat”, zo begon de predikant het openingsgebed. “Een donkere weg van spanning en onzekerheid, het virus, de onrust, de rechtsstaat, waarin ook uw gemeente een weg moet zien te vinden. (…) Ontferm U over Uw kerk, gemankeerd als ze is, maar tegelijk ook zoekend om een leesbare brief van Christus te zijn”. Daarbij sloot lied 1005 naadloos aan (‘Zoekend naar licht hier in het duister’).

De kinderen bieden hun in materiele vorm gegoten herinneringen aan.

Voordat de Schriftlezingen en de preek gehouden werden kregen de kinderen van de kindernevendienst gelegenheid de predikant onder meer allerlei eigen maaksels als herinneringen aan te bieden (ze hadden onder meer allemaal een portret van zichzelf getekend), die samengebracht werden in een koffer, die de predikant bij zijn komst in Soest zelf had meegenomen ten behoeve van de kindernevendienst. Natuurlijk ontbraken de Wilhelminapepermuntjes in de koffer niet.

Als thema voor de preek had de predikant voor deze afscheidsdienst gekozen voor gastvrijheid en ontmoeting, ‘waarin soms een glimp van God te zien is’. De eerste lezing uit Genesis 18 vers 1-15 ging dan ook over de wonderlijke ontmoeting die Abraham had toen hij bij de ingang van zijn tent onder de eik van Mamre drie mannen zag naderen, hen gastvrij ontving en een maaltijd aanbood. Ze brachten hem en zijn vrouw Sara de boodschap dat de eens door God gedane belofte, om Abraham tot een groot volk te maken, vervuld zou worden. Want beloofd is beloofd.

Na een muzikaal intermezzo door organist Gert Muts volgde de tweede lezing, uit Handelingen 2 de verzen 43 tot 47. Daarin beschrijft Lucas de eerste Christengemeente, toen “de vele tekenen en wonderen van de apostelen de mensen met ontzag vervulden” en “allen die het geloof aanvaard hadden bijeen bleven, alles gemeenschappelijk hadden en hun bezittingen verdeelden onder hen die iets nodig hadden. (…) En de Heer breidde het aantal uit van de mensen die gered wilden worden”.

De preek.

In de preek wees de predikant er onder meer op dat ook de eerste christenen al snel ontdekten hoe weerbarstig hun ideaal was, om van zo’n gemengd gezelschap van ‘mensen van overal vandaan’, ieder met zijn eigen karakter, een eenheid te maken waarin niemand meer of minder is, waar verschillen een verrijking zijn. (…) “Vooral  bij het uitdelen van brood en wijn ontdekte ik Gods onvoorwaardelijke liefde. Dat lag aan de basis van de wijze waarop ik de gemeente introk. Luisteren, de bijbel lezen, bidden, elkaar ontmoeten; de ontmoetingen waren vaak intens, bepaald door wat jullie overkwam, in leven en werk, en hoe dat ook in het geloof doorwerkte. Soms werden we daarin een glimp van Gods nabijheid en liefde gewaar, dat Hij met je meegaat en je ondanks alles niet loslaat. (…) De tafelgemeenschap begint met gastvrijheid. De ander tegemoetkomen, de ontmoeting zoeken, en het delen van brood en wijn. Paulus schreef al: vergeet de gastvrijheid niet, want daardoor heeft u zonder het te weten engelen gehuisvest’.”

“Ineens ligt daar bij Abraham en Sara die oude belofte weer op tafel. Ze dachten misschien dat God de belofte allang vergeten was. En dan blijkt ineens dat het anders is. Dat de geschiedenis wel toekomst heeft. Dat God de gegeven belofte wel gestand doet. (…) Ik begrijp de lach van Sara wel, en ik herken die lach ook bij mezelf. Maar er kan toch een nieuw begin zijn, al verwacht je dat niet? Dat is toch wat we aan de tafel van de Heer vieren. (…) Een tafel, ook hier in Soest, waar we elkaar van harte welkom heten. Waar we vreugde en pijn van leven met elkaar delen en voor elkaar het beste zoeken. Een tafel waar we Gods liefde vieren. Waar we ons door Gods stem willen laten verrassen. In een nieuw begin durven te geloven. Waarom lacht Sara? Zou voor de Heer dan iets onmogelijk zijn?’

Tijdens de preek.

Afscheid nemen.

In het gebed dankte de predikant voor het Woord en de belofte van God, die altijd blijven klinken, ondanks alles. Want beloofd is beloofd. Hij bad voor de gemeente dat zij “door Uw Geest opnieuw tot bloei zal komen, een bron van geloof, hoop en liefde zal zijn”. Daarbij betrok hij ‘allen in de gemeente die door alle besluiten [over de sluiting van de Wilhelminakerk] teleurgesteld zijn geraakt. Die voor zichzelf in deze gemeente geen toekomst meer zien en dreigen af te haken of afhaakten. Wat ook mijzelf overkwam en waar het kerkbestuur en ik niet meer bovenuit konden komen”.

Namens de kerkenraad van de Protestantse Gemeente Soest sprak de heer Cees Geluk, die herinnerde aan het feit dat de predikant zich enorm heeft ingezet voor kerkelijke samenwerking en voor het lang niet altijd makkelijke fusieproces van gereformeerden en hervormden. Hij wees op de grote ‘Soestbrede’ waardering voor de predikant, waarbij 2018 een moeilijk jaar was, omdat de predikant moest besluiten zijn werk neer te leggen. “We hadden het zo graag anders gezien. Geliefd was je. Je kwam soms heel dicht bij mensen. Psalm 62 zegt: ‘Zoek rust, mijn ziel, bij God alleen. Van hem blijf ik alles verwachten. Mijn schuilplaats is God’. Veel dank voor wie je bent. Het ga je goed. God zij met je. Zoek rust bij Hem alleen”, aldus de heer Geluk.

Presentatie gedenkboek.

Het gedenkboek van de Wilhelminakerk.

Ook de laatste voorzitter van de wijkgemeente van de Wilhelminakerk, Fréderique Lucas, sprak een woord van waardering en dank aan het adres van de predikant, en ook zij herinnerde aan de  gebouwenkwestie, die moeilijk was “en gepaard ging met veel onbegrip en verbijstering, maar toch zette je de schouders eronder. Je bent een echte pastor die omziet naar de kudde. We zullen je zeker gaan missen, maar we mogen ook samen terugkijken op een mooie tijd. We wensen je een hele mooie toekomst. Dank voor alles, en dat was veel”.

Daarna bood bood zij de predikant het eerste exemplaar aan van het ter gelegenheid van de sluiting van de Wilhelminakerk samengestelde gedenkboek ‘Van huis uit Gereformeerd.

Ook Joke Rip en Ab Faas spraken woorden van waardering en dank, waarbij de predikant een afscheidscadeau kreeg aangeboden in de vorm van een door een kunstenaar gemaakte herinneringssteen.

Na het dankwoord van de predikant en een orgelstuk door Gert Muts werd de video ‘Wat we je nog zeggen wilden…’ vertoond en werden aan de predikant vele brieven en kaarten van (oud-) gemeenteleden overhandigd. Waarmee deze laatste dienst in de Wilhelminakerk tot het verleden behoorde.

De laatste kerkdienst in de Wilhelminakerk te Soest.