‘Derde gereformeerde kerk van Schoonebeek’ dicht.
Op zondagmiddag 9 september 2018 nam de protestantse kerkelijke gemeente van Schoonebeek tijdens een kerkdienst afscheid van de Mentekerk, de vroegere gereformeerde kerk. ’s Morgens om half tien was tijdens een kerkdienst afscheid genomen van het hervormde gebouw Eben Haëzer in Weiteveen.
Aan het begin van de dienst, die om vier uur aanving, werd door de voorganger herinnerd aan het feit dat de Mentekerk het derde gereformeerde kerkgebouw in Schoonebeek was. Het eerste werd in 1861 gebouwd, het tweede in 1890 en het huidige derde bedehuis in 1949, uiteraard moderner dan haar voorgangers, maar ook groter, omdat door de aanwezigheid van de Nederlandse Aardolie Maatschappij met haar talrijke ‘jaknikkers’, de bevolking van Schoonebeek, en dus ook de Gereformeerde Kerk, sterk groeide.
“Veranderingen in het kerkelijk landschap en de fusie van de hervormde gemeente en de Gereformeerde Kerk maakten een keuze noodzakelijk. We voelen pijn, verdriet en voor sommigen is het een grote teleurstelling welke keuzes er gemaakt werden, maar dit is weg die de protestantse gemeente zal gaan”, zo begon de voorganger, ds. J. Hermes, de dienst. ‘Ter bemoediging’ was als intochtslied gekozen psalm 84 de vers 1 en 2, ‘een psalm die zingt dat mensen onderweg zijn’.
De gedenksteen die ter gelegenheid van de ingebruikneming van het tweede kerkgebouw in 1890 ingemetseld werd, vermeldt als tekst: ‘Halleluja, looft God in Zijn Heiligdom’. Vandaar dat de gemeente ook psalm 150 aanhief.
In de preek haalde de voorganger enkele waarderingen voor de Mentekerk aan, die hij was tegengekomen toen hij de naam van de kerk ‘googelde’: ‘een gebouw van cultuurhistorische waarde’, een kerk ‘met een uitzonderlijke gaafheid van zowel het exterieur als het interieur’. De voorganger miste echter de omschrijvingen dat de kerk als thuisplek van een geloofsgemeenschap van grote waarde is ‘waar de gemeente God en de medemens ontmoet’.
Na de preek werd de ‘verhuisdoos’, een kist met kerkelijke gebruiksvoorwerpen, voorzien van twee lange draagstokken, in orde gemaakt – daarbij sneuvelden ‘de bloemen als groet van de gemeente’ – om door jongeren naar buiten gedragen te worden onder het zingen van het lied ‘Mensen die gaan langs vele wegen’. De koster sloot vervolgens de kerkdeur, waardoor de kerk symbolisch maar ook officieel definitief aan de eredienst onttrokken was.
Na de dienst kwam de gemeente nog bijeen in het jeugdgebouw voor een ‘vespermaaltijd’ met koffie en broodjes.